Loslaten is nogal een veel gebruikt begrip geworden. Te pas en te onpas moeten we loslaten. Onze problemen en spullen. Geforceerd spullen, mensen of problemen loslaten werkt niet. Ze komen vaak vroeg of laat weer terug. Waarom? Omdat we te snel willen, vergeten we met aandacht te kijken naar hetgeen we willen loslaten en naar wat het ons eigenlijk vertelt.
Geforceerd loslaten en bewust opruimen
Ik zal een praktijk voorbeeld geven waarin er sprake is van geforceerd loslaten en een voorbeeld van bewust opruimen.
Els komt tijdens het opruimen een stapel brieven tegen van haar ex-geliefde. Ze geeft direct aan dat al die brieven de prullenbak in kunnen. Want ze wil verder. Ze zegt: het mag allemaal weg, ik wil echt niets meer in mijn huis van die man, ik laat het achter me, ik laat het los (geforceerd loslaten).
Of
Els komt de brieven van haar ex-geliefde tegen. Pakt de brieven vast (zonder ze toe hoeven lezen) en voelt wat het met haar doet. Er komt verdriet omhoog, dat krijgt de ruimte. Het mag er zijn. Vervolgens gaat ze voelen of ze de brief wil koesteren of wil laten gaan met dankbaarheid. Ik vraag haar of de brief een plek krijgt/ ondersteunend is voor het leven wat ze wil leven op dit moment. Ze kiest ervoor om er met dankbaarheid afscheid van te nemen.
We zijn vaak geneigd moeilijkheden te willen vermijden, er snel overheen stappen. In plaats van echt contact maken en voelen wat het voor ons betekent. Dat is precies wat we wel doen als we rigoureus opruimen.
Het verschil tussen opruimen en loslaten
Misschien denk je dat mijn werk gaat over loslaten, maar er is een wezenlijk verschil tussen alles loslaten omdat we er (snel) vanaf willen of ergens contact mee maken en kiezen of het je huidige leven ondersteund. Het gaat om contact maken, voelen wat het met je doet, hier eventueel woorden aan geven en het dan een nieuwe plek geven. Die plek, kan ook de donatie doos zijn die klaar staat tijdens het opruimen. Dan laat je het los met dankbaarheid. Die dankbaarheid is belangrijk. Ik ga ervan uit dat het je altijd iets heeft gebracht. Soms is het klein maar toch waardevol, zoals bij mijn klant die in de winkel vaak shirts met streepjes uitzocht (want haar moeder vond dit haar zo leuk staan vroeger). Er lagen er verschillende in de kast, maar ze draagt ze zelden, omdat ze het saai vind staan bij zichzelf. We stonden erbij stil, ze koos er heel bewust voor afscheid te nemen van de gestreepte shirts en bedankte de shirts voor het verkregen inzicht.
Je spullen laten gaan met dankbaarheid
Tijdens een opruimsessie gooien we niet lukraak dingen weg in een vuilniszak. We voelen, we maken contact met onszelf in relatie tot het voorwerp. Wat roept het in me op? Welke rol wil je dat het speelt in je leven? Brengt het je bij je essentie of houd het je er juist vanaf?
Het gaat erom bewust te kijken naar alles wat er in je leven is, aan spullen en aanklevende emoties en overtuigingen. Hier met aandacht mee te zijn, te erkennen om vervolgens te kunnen kiezen welke plek het in je leven krijgt.
Inspiratie van Juno Burger
Iets aankijken, ruimte geven en laten zijn zonder het te willen veranderen is een ware kunst. Afgelopen jaar heb ik me op dit gebied laten inspireren door Juno Burger, energiewerker en een inspirerende spreker. Ik las zijn boek, volgde workshops en deed mee aan de invitation. Met zijn oefening ‘the invitation’ train je jezelf in het verwelkomen en omarmen van je favoriete probleem met bewustzijn en compassie.
De kunst van het voelen wat er is, en dit omarmen sluit heel mooi aan bij de manier waarop ik met mensen opruim. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het nu nog bewuster in zet. Ik vraag mensen altijd om contact te maken met het voorwerp, te voelen, deze gevoelens de ruimte te geven om vervolgens zonder krampachtig vasthouden of geforceerd loslaten te kunnen kiezen welke rol het onderwerp in je leven mag spelen.
Loslaten om er gauw vanaf te zijn werkt niet
De andere variant van loslaten ligt altijd op de loer. Het loslaten om er gauw vanaf te zijn. Om niet te hoeven voelen en aankijken, zomaar alles van je afschudden. Dat type loslaten werkt mijn inziens niet. Dan is loslaten iets forceren. Iets wat ik niet meer wil, laat ik los. Maar zo werkt het vaak niet. Voor je het weet staat het in een andere vorm weer op je stoep. Het heeft eerst aandacht en een beetje liefde nodig.
Of zoals Juno Burger zo mooi schrijft in zijn boek ‘the invitation’ (wat ik iedereen kan aanraden eens te lezen!) ‘loslaten’ is een sneaky synoniem voor ‘fiksen’. Fiksen is het tegenovergestelde van ‘laten zijn’. Fiksen of loslaten is vanuit angst of oordeel in actie komen om iets te veranderen aan de situatie.
Tijdens het opruimen is het dus belangrijk dat alles er mag zijn, pas vanuit daar kan je bewust kiezen voor wat je nu ruimte wil geven in je leven. Je vertrekpunt is belangrijk. Ben je aan het opruimen vanuit angst of oordelen of ben je vanuit een liefdevolle plek ruimte voor jezelf en het leven aan het creëren?
Alles aankijken
Opruimen is alles aankijken! De mooie en de mindere mooie dingen. Spullen waar je blij van wordt en spullen waar je niet blij van wordt. Ze worden allemaal met aandacht benadert. Zodat je kan voelen, wat het met je doet om vandaar uit te kiezen voor wat je wil houden. Dat is iets anders als alles loslaten, weggooien omdat je ervan af wilt zonder je er eerst toe te verhouden. Wanneer je bewust opruimt kan je focus en ruimte creëren in je leven.
